Kategori: Yazılarım

Yüksek lisans ders sunumlarının birinde bir arkadaşım “Mükemmel Olmamanın Hediyeleri” kitabından şu sözü paylaştı: “Evet hatalarım var ve bazen de korkuyorum ama bu benim özünde iyi bir insan olduğum gerçeğini değiştirmez.” Mükemmeliyetçi olmadığımı düşünürdüm. Öyle gelişigüzel, kafasına estiği gibi, büyük resme bakan, olmadı mı baştan başlayan biri… İyi ve erdemli bir insan olmak için verdiğim…

Playlistimde iki şarkı art arda çalıyor; Ahmet Kaya – Yakarım Geceleri, Bade Nosa – İçimizdeki. Birinde diyor ki “Geçtim borandan kardan, yitirdim bahçeleri” Diğerinde “Sonunda açacak elbet içimdeki nilüfer” İkisini art arda dinlemeyi seviyorum, hayatın ta kendisini veriyorlar bana. Gün geliyor bir tufan patlıyor bir anda. Belki de bir anda değil, ayak seslerini duyuyorsun ve…

Belki de yeni bir şeyler söylemenin vakti gelmiştir. Eski mevzular da olsa etrafında dönüp durduğumuz, biz eski biz değiliz. Dönüş figürlerimiz, adımlarımız, bakışlarımız aynı değil. Belki biraz büyümüş belki de küçülmüşüzdür. Bir dost alıp çantasını çıkmıştır, birini apartman girişinde terk etmişizdir bir kız çocuğunun gülümserken çekilmiş bir fotoğrafının gölgesinde. Eskilerden bir şarkı çalmıştır, biz bize…

29.07.2022 Dere ayağımın altında tersine akıp gidiyor gibi hissediyorum. Halbuki o kendi yolunda, rüzgara da ayak uydurarak süzülüyor. Kırlangıçlar derenin üzerinde sanki bir telaşları varmış gibi birbirilerine çarpmadan uçarlarken yalnızca neşeli olduklarını fark ediyorum. Güneş mavi tepelerin ardından yavaşça süzülüp giderken biraz yorgun görünüyor gözüme lakin sadece artık yer değiştirmenin vakti geldiğini biliyor. Tüm bunları…

İstanbul’un insanı içine çekip yutan kaosu sebebiyle notlarda kalıp yayımlanması atlanmış bir yazı, taa 12 Haziran’dan. Ansızın, sormaksızın neler kalır geriye. Kopup yalnızlığımdan, kopup sonsuzluğumdan… (Yeni Türkü- Gurbete Kaçacağım) İş için geldiğim şehirde hafta sonumu geçirmeye karar verdim ve Sığacık’a doğru tek başıma yol aldım. Nitekim yalnız olmak yalnız kalmak değildir. -Eğer yeterince açıksan- yeni…

2000’li yılların başı, soğuk bir Eylül akşamı… Ertesi gün okullar açılacak. Annemin bir elinden ben, bir elinden kardeşim tutuyor, Osmanbey’i turluyoruz boylu boyunca okulda giyinmelik kışlık ayakkabı almak için. Çocuğuz fakat annemizin cebinde fazla para olmadığını biliyoruz. Hangi mağazaya girsek elimiz boş çıkıyoruz. Saat git gide ilerliyor, gidilmedik mağaza sayısı azalıyor. Sıradaki mağazada tonton bir…

3 aydır kickboks dersi alıyorum. Nedenini soracak olursanız galiba karşıma çıkacak her şeye karşlı dirençli olma gibi bir gayretim var. Nasıl duygusal dayanıklılık eğitimleri alıyorsam, fiziksel olarak da kuvvetli olmak istiyorum. Bunun için yıllardır spor yapıyorum ama dövüşmek bu dirençli olma isteğimle ilgili yeni bir bakış açısı kazandırdı bana. Derse temel duruş pratiklerinin ardından vurursan…

“Benim ne olduğuma çok dikkat et. Ben içinden rüzgârın geçeceği bir kapı, suyu tutamayan bir çanak, örtmeyen bir çatı gibiyim. Ben bir gezginim, ben bir yolcuyum. Arayışıma devam etmeme izin ver.” – Gılgamış İnsanın kendini arayışı, bulduğunu sanışları ve bulamayışları… Hayatta her şeyin tek bir ana bakması ne ilginç. Tek bir an yetebiliyor bildiğinden emin…

Satıyorum, Verdiklerinizin aldıklarımdan az olduğunu fark ediyorum. İşçilik diyor, umrumuzda değil, biz ağırlığına bakıyoruz. Ağır olmasına ağırdı diyorum, şu an değil, artık değil. Teşekkür ediyorum. Bir rose sipariş ediyorum, oturduğum yerden insanları izliyorum, onlar da beni izliyor. Kimisi kafası önde eğik, kimisinin acelesi var koşturmakta. Kimi birine bakıyor, öbürü bakmıyor. Nice aşklar kaçıyor diye düşünüyorum.…

Bu haftanın günlerinin birinde anneannemin eski kocası, annemin olmayan babası, benim hakkında neredeyse hiçbir şey bilmediğim bir insan göçtü gitti dünyadan. En zoru da ne hissedeceğini bilememek. Öyle ya da böyle bir kordon ile bağlı olduğun ama varlığını el yordamı aradığın bir ruh. Bir yanda yaşanması mümkünken yaşayamadıkların, bir yanda “kızgınlık” diyerek basitleştirmeye çalıştığın boğaz…

Uzun zaman oldu yazmayalı. Anda kalmak dedikleri şeyi yanlış anladığımızdan beri hayat o kadar da matah bir yer değil. An kurtarılacak bir meseleye dönüyor ve siz daha onu sindiremeden yenisi geliyor. Bir başarı elde ettim, tam yazasım geldi, bir şeylere sinirlendim. Bari onun için döküleyim dedim, güzel bir haber aldım, her şeyi aştım. Küresel acıların…

Fotoğraftaki oyuncak buzağı bir markanın maskotu. Sabah annem ben henüz uyanmış, yatağımda keyif yaparken bir yerde bulmuş yanıma getirdi, “Bak reklamda görüp üzülüyordun, yazık diyordun, kendisini gerçek bir buzağı sanıyor”. Aslında öyle değildi, o gerçek bir buzağı olmayı hayal eden bir oyuncaktı ve bu beni üzüyordu. Bu oyuncak buzağını, okumak için yatağımın başucuna dizdiğim kitapların…

Bugün arkadaşımla beraber Kemerburgaz Kent Ormanı’na gidip yürüyüş yaptık. Yol boyunca yer yer yağmur yağdı, rüzgar esti, yer yer güneş açtı. Göle vardığımızda çantamızdan sandviçlerimizi, termosumuza doldurduğumuz çayı çıkarıp bir güzel yedik içtik. Terimiz soğuyup üşümeye başladığımızda tekrar yola koyulduk. Tanımadığımız insanlara günaydın dedik, kendi halindekilerin yanından geçip gittik. Gülme krizine girdik, duygulandık, sohbete daldık…

Portekiz’de kaldığım ev akşamları çok soğuk oluyordu ve benim de odamda ısıtıcı yoktu. Evden erken ayrılan ev arkadaşım giderken peluş bir battaniye bırakmıştı bana. Ben gece önce sıkıca giyer, sonra bu battaniyeye sarılır, ardından yorganı üstüme çeker öyle yatardım. Bavulumda yer olmamasına rağmen o soğuk gecelerde bana eşlik etmiş olan battaniyeyi orada bırakmaya içim el…

Aşağı bakabilirim, mis gibi toprakta serpilmiş bir çiçeği seyretmek için Yere çökebilirim, onu sevmem için boylu boyunca uzanmış bir köpeği okşamak için Ellerimi kaldırabilirim, bir dostumu selamlamak için -Bak buna hiç inanmayacaksın ama- eğilebilirim, bir çocuğun gözlerine bakarak konuşabilmek için Yatabilirim yere, çimlere uzanırım Keserim sesimi eğer taa kalbime ulaşan bir müzik sesi duyuverirsem Ben,…

“İnsan iki ruhludur. İçinde bir iyi bir de kötü köpek kavga eder. Kişi hangisini daha çok beslerse, o kazanır.” der bir Kızılderili Atasözü. İçimdeki köpeklerin hırsla havladıklarını fark ettiğimde kendime hep “iyi ol” derim. Sen hep iyi ol, iyinin tarafında ol, iyi kal. Bazen zor oluyor tabii. Ben de atlayıp saldırabiliyorum canımı yakan her ne…

Güçlü ve zayıf yanlarımı sorduklarında ikisi için de aynı cevabı veriyorum: “Duygusallık” Duygusallığım sayesinde insanlara dokunabiliyor, olaylara farklı bir gözle bakabiliyorum ve duygusallığım yüzünden insanlardan ve olaylardan çok çabuk etkilenip düşebiliyorum. Geçenlerde biri şöyle bir cümle kurdu bana:“Envanterinize baktığımda duygusal yönünüzün baskın olduğunu fark ettim. Bildiğiniz üzere dayanıklılık bizim için önemli bir konu.” Ay bilmez…

Duşa girmek üzereydim, küvet içinde küçücük bir böcek gördüm, ölmüş gibi bir hali vardı. Akıp gitsin diye düşünüp üzerine su tuttuğumda hareketlendi. Hemen suyu kapatıp o girdabın içinden kurtulmaya çalışmasını izledim onun. Su birikintisinin içinden güçlü adımlarla çıkmaya çalışırken ben de kuru ve sert bir maddeyle yardımcı oldum oradan çıkmasına. Zemine bıraktığımda ayaklanmasını seyrettim, hadi…

Şakır şakır yağan yağmuru izlerken öylece dalıp gitmiştim, içimden defalarca hayat ne güzel deyip duruyordum. Güzel şeyler oluyor, daha güzel olacak diyordum, sonra kendimden korkarcasına dilimi ısırıverdim. Aradan günler geçti, o güzel şeyler sorumluluklarını da bindirdi omzuma. Ee güzel şeylerin bedeli var. Bu gülü yetiştireceksen elin kanayacak. Mutluyum, çok heyecanlıyım, biraz bunalıyorum, azıcık korkuyorum. Hayalini…

“Hayır” demek bir marifet mi? Yanlış yerde söylenen “Evet”ler hayatımıza öyle pencereler açtı ki omuzlarımıza bıraktığı yorgunluk hissiyatını kucaklayıp öptük. Çok yerinde “Hayır”larımız da oldu bu hayatta. Öyle güzellerdi ki özgürlük bir rüzgar gibi yalayıp geçti saçlarımızı. Bizi yersiz evetlerimiz ve cuk etkisi yaratan hayırlarımız büyüttü. Uzun zaman oldu yazmayalı. Bu yazıyı Bodrum’dan yola çıkmış,…