Böyle Ne Kadar da Güzelsin

Her insanı hayatının çeşitli dönemlerinde ayağa kaldıran şarkılar vardır. Ben de çalma listemi karıştırırken çok eskilerden, yıllar önce beni ayağa kaldıran bir şarkıyı buldum. Ondan sonra çok şarkım oldu ama şimdi tekrar dinleyince o zamanlar hissettiğim şeyleri tekrar anımsadım.

Beyonce- Listen.

18-19 yaşlarındaydım. Büyük bir üzüntü yaşamaktaydım. Birileri bana kendi kılıflarını uydurmuş ve uydurdukları bu kılıfla pek de övünmemekteydiler. Ben ise “daha fazlasıyım senin beni sandığından” diye bağırmaktaydım bu şarkıyı dinlerken.

Hayatımızın her alanında bir kimliğe bürünürüz. İşyerindeki görevimiz bellidir. Ailemizde, arkadaş çevremizde, sevgili, eş rolüyle katılım sağladığımız yerde bizden beklenenler nettir. Aksi yapıldığında tuhaf karşılanırız.

Tuhaf karşılandığımız durumlardan biri de konulduğumuz yere yakışır hallerde olmamamızdır. Kış Uykusu’nda şöyle der: “Karşımızdakini olduğu gibi görmeyip onu tanrılaştırmak; sonra da sanki böyle bir tanrı olabilirmiş de olmuyormuş diye ona kızmak. Bana biraz haksızlık etmiyor musun?”

Bu benim işlediğim en büyük günahlardan biriydi ve bu yüzden yaşadığım hayalkırıklıkları da umuyorum ki kefaretim olmuştur.

Birini olduğu gibi görüp kabul etmek nasıl olur? Onu o kutsal yerden çekip almak?

Ben işe kendimi sıradanlaştırmakla başladım. Tüm zayıflıklarımı, kusurlarımı, yanlış davranışlarımı, egomu, ikiyüzlülüklerimi anlayarak, onları kabul ederek ve normalleştirerek.

Ben böyleydim işte, herkes gibi. Herkes kadar iyi, herkes kadar kötü, herkes kadar özel ve herkes kadar sıradan. Biraz yıldız, biraz leblebi tozu, bu kadar.

Bana biçilen hiçbir kılıfı kabul etmiyorum. Herhangi birinin benim hakkımdaki düşüncesini kabul eder ve buna göre yaşarsam onun kurbanı olurum çünkü.

Şimdi ergenliğimde dinlediğim şarkıya yeni sözler ekliyorum:

“Senin sandığından daha fazla, senin sandığından daha azım. Ve kabul et, sen de öylesin. Böyle ne kadar da güzelsin…”