Yüksek lisans ders sunumlarının birinde bir arkadaşım “Mükemmel Olmamanın Hediyeleri” kitabından şu sözü paylaştı: “Evet hatalarım var ve bazen de korkuyorum ama bu benim özünde iyi bir insan olduğum gerçeğini değiştirmez.”
Mükemmeliyetçi olmadığımı düşünürdüm. Öyle gelişigüzel, kafasına estiği gibi, büyük resme bakan, olmadı mı baştan başlayan biri… İyi ve erdemli bir insan olmak için verdiğim çabaları, kendime kızışlarımı, iyi bir evlat, iyi bir çalışan, iyi bir lider, iyi bir sevgili olabilmek için verdiklerimi, içime attıklarımı ve bütün bunlara rağmen bazı kimselerce hala yeteri kadar iyi olamadığımı kabul edene kadar. Kabul etmek diyorum çünkü görmek, bilmek, hissetmek kabul edebildiğin anlamına gelmiyor.
Benim içimde hep “duyuyorum, anlatamıyorum”larım, esintisini duyup gidemediğim denizlerim, Çalıkuşu misali uçuşlarım var. Bu aitsizliği anlatmam çok güç. Bunun verdiği yorgunlukla sızlanmam şımarıklık.
Hep güçlü olmak, düşmemek, yorulmamak, yaptı mı en iyisini yapmak, kendini tutmak, mızmızlanmamak, pışpışlanmamak temelleri üzerinde yükselmiş beni bugün bir kentsel dönüşüm kurtarır sadece.
İçimde hiç bitmeyen inşaatları yaptığı legodan kuleyi beğenmeyip bir yumrukla deviren çocuk gibi her seferinde baştan kuruyorum. Yine işte o mükemmeliyetçi, o sözleri ve resimleri tekrar tekrar kafasından geçirmek konusunda usta ben hoşnutsuzluğumu kendimle cezalandırıyorum.
Nihayetinde ben bana varıyorum. Benden başka kimsenin olmadığı bu ıssız sokaklarda dönüp dolaşıp kendime çıkıyorum. Kolay vazgeçebilen biri değilim, bir şekilde tutunuyorum lakin kendimi başkasının gözünden görme gayretinden ne zaman cayarım bilmiyorum.
Ve şu sözü tekrarlıyorum tüm sırtındaki yükleri bırakırsa öleceğini sananlar için: “Evet hatalarım var ve bazen de korkuyorum ama bu benim özünde iyi bir insan olduğum gerçeğini değiştirmez.”
Sen olduğun halinle yeterlisin.
Bir yanıt yazın