Bugün arkadaşımla fidan dikme niyetiyle sabah erkenden yola çıkıp Şile’ye gittik. Fideciye gittiğimizde kendileriyle ilgilenemeyeceğimizden arsız bir bitki rica ettik. O bize elma ve erik ağaçlarını önerdi. Hiç meyve ağacı aklımızda yokken aslında doğada çocukların, hayvanların meyvelerinden nasiplenebileceği bir ağacın büyümesine vesile olma fikri hoşumuza gitti. Arkadaşım elmayı seçince erik de bana kaldı.
Ağaçları kahvaltı yaptığımız yerin arazisine diktik. Diktikten sonra fark ettik ki alanın adı “Sihirli Bahçe”ymiş. Bu güzel tesadüfün ardından ağaçların anlamlarına bakmak aklımıza geldi. Erik ağacı dayanıklılık ve sebatın sembolüymüş. Şubat ve mart ayında zamansız açtığı çiçekleri Asya kültüründe asil bir çiçek olarak kabul edilirmiş.
Asiymiş kendisi, dik kafalıymış biraz da. Azıcık da saf. Yalancı baharda çiçeklerini açar, döker sonra diğer tüm meyve ağaçları meyvelerini ihtişamla sallandırırken o erken döktüğü çiçeklerin gazabına uğrarmış zaman zaman. Fakat ne kar ne yağmur ne rüzgar bana mısın demezmiş ona. Tüm dayanıklılığıyla çiçek açmaktan vazgeçmez, meydan okurmuş adeta.
Bana erik ağacı kaldığında “hiç bilmem ama tamam olur” demiştim. Çok yakından tanıyormuşum…
Onu dikerken şunları geçirdim içimden: “Dünya zor bir yer. Güneş açtı, bahar geldi sanırsın, bütün çiçeklerini gösterir buradayım dersin. Sonra bir kar başlar, dökülür çiçeklerin. Bir daha açmaz sanırsın, açar. He belki daha az, belki daha çok. Bu artık meyve vermez derler, verirsin. Dayan olur mu? Yaşa. Köklerin toprağa sıkı sıkı tutunup yayılırken en derinlere, dalların da gökyüzüne değsin. Sen büyüdükçe ben de büyüyeyim, sen yerleştikçe ben de ait hissedeyim. Çiçek aç, meyve ver. Çiçeğini gören hayata tekrar inansın, meyveni çocuklar, hayvanlar ve yolcular yesin. Tadını alan ‘bu başka ağaçta yoktur’ desin. Kendine özel, kendine has tadınla, tavrınla hep var ol. Kırıldığın yerden güçlen, dayanmanın bir yolunu bul ve her zaman iyi kal.”
Bir yanıt yazın